Σκηνή πρώτη
Αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Εβδομήντα περίπου άτομα περιμένουμε να επιβιβαστούμε στο μικρό αεροσκάφος της Ολυμπιακής για τα Γιάννενα. Κάθομαι σε μια θέση που μπορώ να εποπτεύω και να περιεργάζομαι τα πρόσωπα όλων των συνεπιβατών μου.
Δεν ακούγεται τίποτα. Βουλιάζουμε όλοι σε βαθιά σιωπή. Ο καθένας χάνεται, βυθισμένος στη μικρή οθόνη του κινητού ή καi σε κάποιο i-pad. Εβδομήντα τόσες βουβές μοναξιές. Ζουν σε άλλον κόσμο. Μια ζωντανή εικόνα αυτo-εγκλεισμού στον κόσμο της ψηφιακής γοητείας.
Κατά διαστήματα ακούγεται και κάποιο τηλέφωνο. Σιγανές φωνές απαντάνε στις κλήσεις. Σύντομες και κοφτές. Σχεδόν μηχανικές. Σαν να βιάζονται όλοι να γυρίσουν στις εικόνες τους, να εγκλειστούν ξανά στην ψηφιακή τους μοναξιά. Κάποτε, όταν δεν υπήρχε η απαγόρευση του καπνίσματος, σε τέτοιες αίθουσες, τις ανθρώπινες μοναξιές τις απορροφούσε το τσιγάρο. Τότε είχαμε τη μοναξιά του καπνού. Τώρα η μοναξιά μας είναι εικονογραφημένη ή ομιλούσα ή και παίζουσα στη γοητευτική φωτεινότητα ενός i-pad.
Πηγή: The year of the mobile consumer…
Σκηνή δεύτερη
Στα Γιάννενα. Πρωινό Κυριακής. Σε ύπαιθρη παραλίμνια καφετέρια. Ανοιξιάτικη αιθρία ολόγυρα. Όμορφη γαλάζια μέρα. Περνάει άμεσα στην ψυχή και αιθριάζει ο μέσα κόσμος. Ανθίζουν παντού χαμόγελα. Οι μικρές, οι σχεδόν ασήμαντες, αλλά τόσο απαραίτητες στιγμές στη ζωή μας: ένας πρωινός κυριακάτικος καφές και η στεφάνη του ορίζοντα γεμίζει αμέσως γλυκές προσδοκίες.
Κάθομαι με τη φίλη συνάδελφο και απολαμβάνουμε τη γοητευτική αίσθηση ευτυχίας του κυριακάτικου καφέ. Ζει σ’ αυτή την πόλη. Είναι κορυφαία φιλόλογος με πολλή ευαισθησία μέσα της και με χαμογελαστή όραση. Μιλάμε ακατάπαυστα. Να προλάβουμε τον τρέχοντα χρόνο. Αρνιόμαστε να μας πνίξει η κούφια σιωπή: μια έμπρακτη αντίσταση στην αφωνία και την ομιλητική αμηχανία του σύγχρονου ανθρώπου.
Ολόγυρα δροσερά ζευγάρια. Ζουν την αιθρία της ηλικίας τους. Δεν ομιλούν. Είναι ζευγάρια σιωπής. Βυθισμένα στις μικρές οθόνες. Δε βλέπονται. Θα ξεχάσει ο ένας το πρόσωπο του άλλου. Γεμίζουν με ρυτίδες αμίλητης ζωής το χρόνο τους. Τα απορρόφησε τα όμορφα ζευγάρια η μαγεία της εικόνας, η εικονική απατηλή πραγματικότητα. Ο άλλος κόσμος που μας παγιδεύει και μας αλώνει στην ομορφιά του. Νιώθεις μια πικρή λύπη μέσα σου: τόσες ανοιξιάτικες παρουσίες ολόγυρα και να αφήνονται να βουλιάζουν σε άδειες σιωπές! Ολόγυρα τα αγέρωχα βουνά. Μια μαγεία. Κανείς δεν τα βλέπει. Τα όμορφα βουνά έγιναν το μη θεατό τοπίο. Απίστευτο!
Ήρθε στο νου μου μια σκηνή από παλιά ταινία του Αντονιόνι. Ένας άντρας και μια γυναίκα μέσα σε βάρκα, αν θυμάμαι καλά. Ο άντρας: Πες κάτι! Η γυναίκα: Τι να πω; Ο θάνατος του λόγου, μαζί και ο θάνατος μιας σχέσης. Ένα βαθύ κενό ανάμεσα σε δύο υπάρξεις. Προφητικός ο Αντονιόνι. Προφήτεψε τις αμίλητες στιγμές της τωρινής ζωής μας.
Σκηνή τρίτη
Στο αεροπλάνο. Επιστρέφω στην Αθήνα. Έχω περίπου 40 ολόκληρα λεπτά στοχαζόμενης σιωπής. Κατακλύζουν το μυαλό πιεστικά και βασανιστικά ερωτήματα. Συνωθούνται. Δεν τα μετράω. Τα αραδιάζω άτακτα στην άκρη της μνήμης. Θα τα ξανασκεφτώ αργότερα. Προσπαθώ τώρα να τα συγκρατήσω:
- Μήπως περάσαμε πια στον αιώνα της ψηφιακής μονοκρατορίας; Θα ζούμε πλέον τη μαγεία των χρωμάτων σκυμμένοι μόνοι μας στις ψηφιακές οθόνες;
- Ζούμε την εποχή της ολικής αποξένωσης, μέσα στην οποία ο πρωινός καφές σε παραλίμνια καφετέρια και το άρωμα της ζεστής ανθρώπινης συνομιλίας έχουν πλέον καταντήσει ανέφικτες πολυτέλειες και νοσταλγούμενος αριστοκρατισμός ζωής;
- Είμαστε οι ωραίες εγωπαθείς μοναξιές οι γεμάτες, μέχρι κορεσμού, από αφάνταστες πληροφορίες. Αποθήκες δηλαδή συσσώρευσης ψηφιακού υλικού;
- Μπορούμε να σηκώσουμε τόσο αβάσταχτο βάρος, τόσον όγκο και τόσον πληθωρισμό εικόνας και πληροφορίας; Πνιγόμαστε σε μια νέα θάλασσα, που όλα κυματίζουν μπροστά μας γοητευτικά και μας σαγηνεύουν; Πόσο ατέλειωτος είναι αυτός ο ερευνητικός ψηφιακός κόσμος;
- Τη γαλάζια αιθρία της ψυχής πότε θα τη ζήσουμε;
ΝΠ, Σεπτέμβριος 2014
ΨΗΦΙΑΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ 